Prema pisanju dnevne štampe, opština Zemun pozvala je građane na prikupljanje pomoći za azijske migrante koji se nalaze u našoj zemlji. Na našem portalu smo već pisali o pomoći fonda „Milica Rakić“ migrantima, a ovaj fond je blisko povezan sa opštinskim strukturama, tako da se može reći da naprednjački funkcioneri koji vrše vlast na našem, lokalnom nivou, dosledno sprovode imigracionu politiku Vlade Srbije.
Sama Vlada je, istovremeno, poslala dopise nekim opštinama u kojima se traži da se obezbedi smeštaj za imigrante iz Azije (sve je jasnije da oni dalje od Srbije neće odlaziti), a već je čuven poziv funkcionerke koja poziva imigrante da se nasele u pustim delovima Srbije. U Zemunu se, kao opcija za smeštaj imigranata, razmatra prostor oko Zmaja, u nekom od napuštenih prostora koji bi se adaptirali.
Dublje u Srbiji, sa mnogo manje stanovnika od Zemuna, nalazi se opština Čajetina, kojoj pripada turistički centar Zlatibor. Iz ove opštine su eksplicitno izjavili da ne postoji mogućnost da prime imigrante niti da daju pomoć za njih, budući da su već zauzeti davanjem pomoći domaćem stanovništvu ugroženom nemaštinom (ne samo sa teritorije svoje opštine, napomena autora. Između brojnih drugih akcija, opština Čajetina je letos obezbedila letovanje za brojnu siromašnu decu sa juga Srbije, iz opština Preševo, Bujanovac i Medveđa, a prihvatila je i porodice izbeglih sa Kosmeta i RSK).
Ova dva, dijametralno suprotna, politička stava lokalnih samouprava u jednoj državi kod nekog neupućenog posmatrača mogu izazvati zbunjenost. Nama nije do kraja jasno koji bi od ovih stavova bio ispravan, a kada imamo nedoumicu oko ovakvog izbora uvek moramo pogledati ko su ljudi koji stoje iza tih stavova. Zato ćemo izvršiti komparaciju predsednika opština Zemun i Čajetina, Dejana Matića i Milana Stamatovića.
Dejan Matić je na poziciju predsednika opštine došao kao vozač Aleksandra Vučića. Iako to, svakako, ne mora biti prepreka za obavljanje ovako bitne delatnosti, potrebno je dodati da je, samo par meseci pre izbora, Matić bio srednješkolskog obrazovanja, da bi ubrzo dobio fakultetsku diplomu. Na poziciju predsednika opštine je, dakle, došao na krilima poverenja koje danas najmoćniji čovek u državi ima u njega, a ne svojim imenom na čelu liste koju zastupa. Takođe, Matićeva imovina je za samo šest meseci mandata toliko drastično uvećana, da je među građanima, zbog tako naglog bogaćenja i brzog diplomiranja na (ne znamo kom, a i ne zanima nas) fakultetu dobio nadimak Super Deki i kao takvog ga poznaju i o njemu pričaju i opštinski službenici. Super Deki Matić je, dakle, evropejac, otvorenih shvatanja, kosmopolita i humanitarac koji pomaže Azijatima.
Sa druge strane, Milan Stamatović je čovek koji je na čelnoj poziciji Čajetine od 2001. godine. Na svim mogućim izborima, po svim mogućim izbornim sistemima ovaj čovek je, imenom i prezimenom, osvajao apsolutnu većinu u opštini koju vodi, bez obzira na rejting političke partije kojoj je pripadao. U pitanju je korektan, porodičan čovek, koji se nije obogatio vršenjem vlasti. Može se reći da ima i korektan odnos prema monasima naše Crkve proteranim sa Kosmeta. Najznačajnije od svega je da je trenutno, sa pozicije jednog predsednika opštine, stao na put bezakonoj otimačini državne imovine, odnosno više hiljada hektara zlatiborske zemlje, koje je ministarstvo Zorane Mihajlović pokušalo da ustupi privatnicima bez nadoknade. Stamatović, budući da se zbog svog stava zamerio ozbiljnim kriminalcima, mora da bude naoružan jer nema novca da unajmi telohranitelje, poput nekih naših političara. Opština Čajetina i sam Stamatović su više puta napadani po tabloidima, režimskim medijima i pokušavani su udari na njih preko različitih republičkih organa, sve zbog nedvosmislenog Stamatovićevog stava oko pokušaja ustupanja zemljišta privatnim licima i na taj način nanošenja milionske štete državi. Taj i takav čovek je, dakle, ksenofob, nehumani mrzitelj i nazadni faktor koji se protivi civilizacijskim vrednostima.
Eto, imamo profile dva predstavnika suprotnih stavova- Super Dekija i Milana Stamatovića. Ako imamo problem da formiramo stav o situaciji koja nam se nameće sa Azijatima, možemo da pogledamo ova dva čoveka i setimo se one narodne- kada ne razumeš šta se kaže, pogledaj ko to kaže.
