Među prvim sportovima koji su u Zemunu zaživeli posle Drugog svetskog rata bila je i odbojka.
Već 1945. godine, na terenima iza Doma kulture održano je nekoliko tumira.
Zemun je u to vreme imao nekoliko odličnih igrača, pa su na prvom posleratnom državnom prvenstvu u odbojci 1945. godine boje reprezentacije Srbije, koja je doduše zauzela poslednje, peto mesto, branili Zemunci Karlo Najhold, Pavle Aladrović i Radica Putniković. Prvi odbojkaški klub osnovan u Zemunu bila je sekcija pri Gimnastičkom društvu Zemun, potonjem DTV Partizan Zemun – Matica.
Ova sekcija ušla je početkom 1951. godine u sastav sportskog društva “Jedinstvo”. da bi se po njegovom raspadu 1954. godine izdvojila u samostalni odbojkaški klub “Zemun”.
U Gornjoj varoši od 1948. godine delovali su odbojkaški klubovi “Omladinac” i “Novo selo”, s tim što ovaj potonji naredne godine menja ime u “Radnički”. Ta dva kluba su se 1950. godine fuzionisala i nastavila rad pod imenom “Budućnost”, koja 1955. godine menja ime u “Sparta”. Već naredne godine, međutim. “Sparta” se rasformirala usled nedostatka finansijskih sredstava.
Pri sportskom društvu “Ikarus” osnovana je 1948. godine odbojkaška sekcija, koja je posle fuzije sa odbojkaškom sekcijom kluba “Aero” (osnovana 1949) promenila ime u “Naša krila”. U okviru sportskog društva “Lokomotiva” od 1949. godine je delovao i odbojkaški klub, ali je već 1951. godine ugašen. Nosilac kvalitetne odbojke u gradu bila je od prvog dana rada sekcija pri DTV Partizan Zemun – Matica, potonje “Jedinstvo”, koje je već 1953. godine izborilo plasman u Prvu saveznu ligu, kao prvi zemunski klub u nekom ekipnom sportu posle rata koji je izborio plasman u savezni rang takmičenja.
U izuzetno teškoj finansijskoj situaciji, klub koji je u međuvremenu promenio ime u “Zemun”, ipak je uspeo da se održi u elitnom takmičenju dve sezone. Najbolji igrači iz te generacije zemunskih odbojkaša bili su braća Velimir i Branko Lukić, Andreas Durec, Miroslav Slobodjaninov, Milorad Popović, Aleksandar Šimenc, Krešimir Trešnjak i Svetozar Milat. Klub je u to vreme imao i kvalitetnu juniorsku ekipu koja je na terenu kluba u Lenjinovoj ulici trijumfovala na finalnom turnira za prvensrvo Srbije 1954. godine.
Po ispadanju iz Prve savezne lige, ekipa “Zemuna” se osula, jer su najbolji igrači otišli u druge sredine, a klub i dalje u velikoj besparici narednih godina beleži veoma slabe rezultate.
Tih godina primat u zemunskoj odbojci preuzela je ekipa “Naših krila”, u kojoj kvalitetom odskaču Dragoljub – Miša Milošević, Krešimir Trešnjak i još nekolicina igrača, medu kojima i Aleksandar Šimenc koji je ekipu vodio i kao trener. Odbojkaški klub “Zemun” je 1957. godine pristupio novoformiranom sportskom društvu “Mladost” i dobio novu upravu na čelu sa bivšim odbojkašem i istaknutim zemunskim sportskim radnikom Karlom – Cajom Najholdom, koji je klub vodio sve do smrti 1977. godine.
To su ujedno i godine kada je “Mladost”, ali i zemunska muška odbojka u celini, beležila svoje najveće uspehe. Novi tim počeo je da se stvara 1959. godine. kada je za trenera angažovan Josip Krešić (rođen 1931), tada jedan od najboljih jugoslovenskih odbojkaša i još uvek aktivan igrač beogradske “Crvene zvezde”. Zemunski zet, Krešić je po dobijanj zaposlenja u zemunskoj opštini, 1961. godine prešao i kao igrač u “Mladost”, gde je po okončanju aktivne karijere još dugo bio trener. Stvorivši veoma homogenu ekipu sa nekoliko starijih igrača, poput Dureca i Velimira Lukića i mladih talenata među kojima su se posebno isticali Zeljko Katinčić, Nenad Erac, Dušan Zivković i Dragan Kolarović, Krešić je već 1959. godine doveo “Mladost” do kvalifikacija za Prvu saveznu ligu, ali su Zemunci zbog samo jednog poraza ostali bez tog plasmana.
U interesu zemunske odbojke početkom 1961. godine došlo je do fuzije “Naših krila” i “Mladosti”, pa je klub, koji je zadržao ime “Mladost”, ojačan sa nekoliko veoma dobrih igrača, medu njima Dragoljubom – Mišom Miloševićem, Predragom Ercom i Draganom Muževićem, 1962. godine izborio plasman u Prvu saveznu ligu. U to vreme veterani Durec i Lukić već su napustili aktivno bavljenje sportom, ali je ekipu pojačao Josip Krešić, kako smo videli, a za trenera je doveden iskusni igrač beogradskog “Železničara” Milivoje Čihović, koji je izvesno vreme i nastupao za “Mladost”. Klub je rešio i pitanje terena, pošto je u dvorištu suda ureden mali sportski centar kojeg su koristili najbolji zemunski odbojkaši i rukometaši, a tokom 1963. godine formirana je, posle duže pauze, i juniorska ekipa iz koje će klub narednih godina popunjavati redove najtalentovanijim igračima.
“Mladost” je iz Prve savezne lige ispala posle dve sezone, ali se još dva puta u nju vraćala i u elitnom takmičenju igrala u sezonama 1966. i 1967/68. godine. Osim ranijih standardnih prvotimaca – Zivkovića, Katinčića, brace Erac, Kolarovića, Krešića, Čihovića i manje standardnih Krešimira Trešnjaka, Milorada Popovića i Dušana Ostojića, u to vreme za “Mladost” su nastupali i novodošli Radoslav – Raša Karaklajić, Siniša Hnilička i Ljubomir Miletić, kao i doskorašnji juniori Bogdan Stanković i Branko Najhold. Zbog reorganizacije takmičenja, “Mladost”, koja je u sezoni 1967/68. godine zauzela deveto mesto u ligi od 12 timova. morala je u dodatne kvalifikacije na kojima nije upela da sačuva status prvoligaša. To je bio i definitivan oproštaj “Mladosti” od najelitnijeg takmičenja, a tim je istovremeno ostao gotovo bez igrača, jer su ga napustili Hnilička, koji je prešao u “Crvenu zvezdu” i Karaklajić, koji je prešao u “Partizan” i kasnije postao i državni reprezntativac, dok je većina starijih igrača prestala da trenira i igra.
U to vreme u Zemunu je delovao još jedan klub, Omladinski odbojkaški klub “Zemun”, osnovan 1961. godine, koji je dospeo do Druge savezne lige, ali je iz nje ispao kada i “Mladost” iz prvoligaškog takmičenja. OOK “Zemun” je vodio nekadašnji trener “Mladosti” Aleksandar Šimenc, a za tim su nastupali mnogi bivši juniori “Mladosti” koji svojevremeno nisu uspeli da izbore mesto u timu boljeg zemunskog kluba. Kako je OOK “Zemun” bio u veoma lošoj finansijskoj situaciji, a “Mladost” gotovo bez igrača, dogovorena je fuzija dva kluba, koja je i realizovana avgusta 1968. godine, s tim što je novostvoreni klub zadržao ime “Mladost” i ostao u sastavu istoimenog sportskog društva. Po ispadanju iz Prve savezne lige, “Mladost” je punu deceniju igrala u Drugoj saveznoj ligi, uglavnom zauzimajući mesto u sredini tabele, a zatim je ponovo bila drugoligaš još tri sezone, od 1980/81. do 1982/83. godine. Posle toga, “Mladost” je do kraja veka nastupala sa promenljivim rezultatima u Srpskoj ligi, kao trećem po redu rangu takmičenja.
Nosioci igre tima u poslednje tri decenije veka bili su veteran Nenad Erac, kao i Nikola Marić, Đorde Đermanović, Zoran Živojinović i naročito Vladimir Nađ, besprimerni entuzijasta, koji je nastupao do poznog životnog doba i uvek bio medu najpouzdanijim osloncima ekipe. Od kasnije stasalih igrača, tek po neko je kvalitetom odskakao, poput Milorada Krešića, Aleksandra Stefanovića, Zorana Gortnara i naročito Rajka Jokanovića, rođenog 1971. godine, koji je iz “Mladosti”, gde je dobio prva odbojkaška znanja, 1986. godine prešao u “Crvenu zvezdu” i tamo stekao status reprezentativca, učestvujući u prvim velikim trijumfima jugoslovenske odbojke, između ostalog i u osvajanju bronzanih medalja na Evropskom prvenstvu 1995. godine i na Olimpijjadi 1996. godine.
Ekipu su vodili kraće vreme Milivoje Čihović, pa Josip Krešić, a zatim, od 1973. godine pa naredne gotovo dve decenije. Dragoljub – Miša Milošević. Kako je uprava kluba postojala samo na papiru, Milošević je po smrti Karla Najholda praktično bio i njen jedini aktivan član, kome je u vođenju kluba pomagao samo Petar Đermanović, bivši predsednik OOK “Zemun”, a kasnije i entuzijasta Đura Zirić. I sam veliki zaljubljenik u odbojku, Milošević je istovremeno bio i istaknuti funkcioner odbojkaških saveza Beograda, Srbije i Jugoslavije, što je često koristilo klubu kojem je bio na čelu sve do kraja veka. Milošević je bio najzaslužniji i za velike uspehe zemunske ženske odbojke, koji su usledili onda kada je muška odbojka u gradu već davno prešla zenit.
Naime, ženske odbojkaške sekcije koje su ranih pedesetih godina XX veka delovale pri sportskim društvima “Lokomotiva” i “Jedinstvo” bile su kratkotrajne i beznačajne, a ona pri odbojkaškim klubovima “Zemun” i “Naša krila” tek nešto dugotrajnije, ali takode bez značajnijih rezultata. Ipak, nekoliko tadašnjih zemunskih odbojkašica napravilo je kasnije uspešne karijere u drugim klubovima, posebno Paulina Tolić kao član šampionske ekipe beogradskog “Partizana”. Pokušaj da se pri odbojkaškom klubu “Mladost” fomiira i ženska ekipa 1965. godine takode je brzo propao. Deceniju kasnije na podsticaj Dragoljuba – Miše Miloševića i još nekolicine ljudi tada okupljenih oko kluba, od talentovanih učenica zemunske gimnazije formirana je ponovo ženska ekipa pri odbojkaškom klubu “Mladost”.
Te devojčice, pod nadzorom trenera – bivših zemunskih odbojkaša Ljubomira Ilića i Slobodana Relića, munjevito su napredovale i već 1979. godine izborila plasman u Prvu saveznu ligu, kao prvi zemunski ženski klub u nekom ekipnom sportu posle rata koji je izborio plasman u najviši rang takmičenja. Iako u drugom delu prvoligaškog takmičenja pojačana sa bivšom čehoslovačkom reprezentativkom, Taroslavom Banjovom, “Mladost” nije uspela da zadrži prvoligaški status, a po ispadanju iz elitnog takmičenja i tim se raspao. Najbolja igračica Jadranka Mrvić prešla je u “Crvenu zvezdu” i uskoro postala reprezentativka, a i većina ostalih igračica potražila je nove sredine.
Sledile su godine uspona i padova, uz veliku fluktuaciju igračkog kadra, jer su devojke ili brzo napuštale bavljenje sportom ili odlazile u veće klubove, poput izuzetno talentovane Zone Babić, koja je karijeru nastavila u šampionskoj ekipi beogradskog “Radničkog”. Na sreću, stalno su pristizali novi talenti iz juniorskog pogona, pa je kvalitet održavan. Nova stranica zemunske ženske odbojke okrenuta je 1994. godine, kada je klub potpisao sponzorski ugovor sa beogradskim biznismenom Borišom Tomićem, pa je dodao i naziv njegove firme imenu koje od tada glasi “Mladost MB Dinamik”. Tomićeve dve ćerke su u to vreme igrale u zemunskom klubu, pa ga je on ispočetka zaista izdašno finansirao, a rezultat je bio osvajanje kadetskog prvenstva države 1996. godine i iste godine plasman seniorske ekipe u Prvu saveznu ligu. “Mladost MB Dinamik” je u to vreme bio zaista odlično organizovan klub, koji je, videli smo već, izdavao i svoj list (kao prvi od svih odbojkaških klubova u zemlji), ali uprkos tome ekipa je posle dve sezone prvoligaškog staža ispala iz najvišeg ranga.
Posledica je, po običaju, bilo rasturanje ekipe, koju su napustili i trener Ljuba Galogaža i najbolje igračice Slavica Šefik i sestre Aleksandra i Bojana Ranković, kasnije sve standardne reprezentativka, a Tomić je znatno smanjio ulaganja i ušao u mučan dugotrajan spor sa klubom oko svog dela vlasništva.
Tako je “Mladost MB Dinamik” kraj veka dočekao tavoreći, praktično održan samo zahvaljujući angažovanju Dragoljuba Miloševića i entuzijazmu trenera Antonija – Đoleta Jovanovića, prisutnog u klubu duže od decenije.
– Branko Najhold –
