Rukomet

Iako se igrao u Jugoslaviji i posle Drugog svetskog rata, veliki rukomet nije upražnjavan u Zemunu, osim vrlo kratko u Novom selu, 1949. i 1950. godine. Od početka pedesetih godina XX veka, međutim, jedan novi sport, tada nazvan mali rukomet, zapravo rukomet kakav se kasnije omasovio, počeo je da se igra i stiče popularnost u školama, naročito u Prvoj i Drugoj mešovitoj gimnaziji i Srednjoj fiskultumoj školi.

Na inicijativu bivšeg fudbalera, kasnije nastavnika fiskulture u gimnaziji. Predraga -Dileta Manojlovića, 1957. godine je osnovan i prvi klub u Zemunu, a u sastavu sportskog društva “Mladost”. Takmičarsku ekipu ubrzo je preuzeo dotadašnji prvotimac “Crvene zvezde” i reprezentativac Tomislav Raguš, a veliki podsticaj za rad kluba bilo je dobijanje novog terena u dvorištu suda, koji uskoro postaje prava tvrđava zemunskog rukometa. Ekipa “Mladosti” je bila je jedna od najjačih u Beogradu, ali posle dva uzastopna neuspeha u kvalifikacijama za saveznu ligu, 1960. i 1961. godine. tim se rasturio, a najbolji igrači Branko – Brnja Plavšić, Mladen Đorić, Jovan – Zuza Bubalo. Zlatko – Šjor Antonić i Rikard – Riki Klemenčić otišli su u druge klubove, dok se odlični golman Tomo – Cican Hutolarević oprostio od aktivnog igranja.

I narednih godina najbolji igrači “Mladosti” bili su stalno na meti većih klubova, pa su klub napuštali svi oni koji su iole vredeli, među njima i potonji dugogodišnji reprezentativac Petar Fajfrić, zatim Milan Roknić, Tomislav Vagner i mnogi drugi.

To se dešavalo i u narednim generacijama, kada je u Zemunu stasalo nekoliko zaista izvanrednih igrača: Teodor Janča, Ivica Pezelj, Vladimir Beljinac, Velimir Lazić, Dragan Nišević, Vuk Roganović i još nekolicina. Nišević je kasnije bio sportski novinar i trener više timova i reprezentacija u zemlji i inostranstvu, između ostalog i ženske rakometne reprezentacije Jugoslavije, koju je kasnije vodio i Roganović.

Najveći talenat stasao u Zemunu bio je Branko Štrbac, koji je po odlasku iz “Mladosti” godinama bio stub državne reprezentacije. Decenijama igrajući u ligama na nivou Beograda i Srbije, ekipa “Mladosti” nije beležila značajnije rezultate u seniorskoj konkurenciji, mada su pojedini treneri poput Kazimira Fulgozija ili Velimir Penjović bili na domaku da postignu nešto više.

Istovremeno, mlade selekcije, sa kojima se vrlo dobro radilo, najviše zahvaljujući treneru – entuzijasti Savi Grlji, beležile su dobre uspehe, pa su i juniori i kadeti nekoliko puta osvajali titule republičkog prvaka i prvaka Beograda. Sam klub od tih mladih selekcija velike vajde imao nije, s obzirom da se iz godine u godinu ponavljala stara priča: najtalentovaniji su odmah odvodeni u veće klubove, među njima i Stanko Kapisoda i ostali koji su se kasnije afirmisali u drugim sredinama. Ipak, oni koji su ostajali verni zemunskom klubu su 1990/91. godine pod trenerskom palicom Vlade Košutića osvojili prvo mesto u Srpskoj ligi i obezbedili plasman u Drugu saveznu ligu.

U to vreme klub se zvao “Mladost Studio B”, pošto je imenu dodao naziv novog sponzora. Raspadom Jugoslavije, konkurencija je postala daleko slabija, pa je zemunski rukometni klub zadržao drugoligaški status do kraja veka. Najznačajnija promena u torn periodu dogodila se 1995. godine, kada je klub istupio iz sportskog društva “Mladost” i nastavio rad kao samostalni rukometni klub “Zemun”. Klub je 1999. godine izgubio teren u dvorištu suda, ali je dobio novi u naselju “Sava Kovačević”, a tada je formirana i nova uprava. Najmarkantnija ličnost u toj upravi bio je zemunski privatni ugostitelj Milan Nadoveza zvani Naja, veliki ljubitelj sporta, koji je preuzeo i obavezu finansiranja kluba, nagoveštavajući tako bolje dane za zemunski rukomet u narednom veku.

Treba svakako pomenuti da su, osim “Mladosti”, u Zemunu postojala još dva muška rukometna kluba, “Zmaj” i Omladinski rukometni klub “Zemun”, oba osnovana 1960. godine, ali kratkog i beznačajnog delovanja.

Ubrzo po osnivanju rukometnog kluba “Mladost” formirana je i njegova ženska ekipa.

Prva generacija zemunskih rukometašica bila je izuzetno kvalitetna, ali nije donela značajnije uspehe zemunskom sportu, jer su najbolje igračice brzo prešle u BSK, potonji ORK Beograd, učestvujući u najvećim trijumfima ovog kluba – osvajanju tirula prvaka države i pobednika kupa i finaliste Kupa evropskih šampiona. Bile su to Radmila Dragosavac, Mira Jasić i Radmila Radunović, sjajne igračice, koje su i kao članice državne reprezentacije učestvovale u prvim međunarodnim uspesima jugoslovenskog ženskog rukometa.

Od početka šezdesetih godina XX veka ženska rukometna ekipa “Mladosti” imala je široku bazu u osnovnim školama u gradu, a sa najtalentovanijim devojčicama u klubu je radio neumorni Asim Burina, koji je kao trener učestvovao u najvećim uspesima zemunskog ženskog rukometa. On je “Mladost” doveo do praga Prve savezne lige, ali posle neuspeha na poslednjoj prepreci, ekipa se opet rasturila, a najbolje igračice poput Ivane Loc, Miroslave Mrđe, Mirjane Milošević i drugih razišle su se po drugim klubovima. I vedeta sledeće generacije, Jadranka Antić, u Zemunu je malo igrala, a proslavila se u dresu beogradskog “Radničkog” i državne reprezentacije, učestvujući u njihovim najvećim trijumfima, pa je jedno vreme smatrana i za najbolju rukometašicu Jugoslavije. Početkom sedamdesetih godina XX veka Burina je oformio potpuno novu ekipu i sa njom 1974. godine izborio plasman u Drugu saveznu ligu, a u to vreme i mladi pogoni kluba beleže odlične rezultate.

U dragoligaškoj konkurenciji “Mladost” je igrala tri sezone, a kada je ispala iz tog ranga takmičenja i Burina smenjen, sledio je novi period stagnacije i permanentnih finansijskih problema sa kojima slaba uprava nije mogla da se nosi. Najbolje igračice, Zorica Stojsavljević, Živka Kahriman i još neke, potržile su druge sredine, ali je klub, najviše zahvaljujući entuzijazmu nekolicine pojedinaca, opstao i 1980. godine se čak ponovo plasirao u drugoligaški rang, gde igra naredne tri sezone.

U junu 1985. godine došlo je do fuzije ženskih rukometnih timova “Mladost” i “Železničar” iz Beograda, pa novi klub pod nazivom “Mladost” i sa sedištem u Zemunu nastavlja takmičenje u drugoligaškoj konkurenciji u kojoj je do fuzije igrao “Železničar”.

Januara 1987. godine muška i ženska ekipa rukometnog kluba “Mladost” su se razdvojile i nastavile svaka svoj samostalni rad. Istovremeno, Tekstilna industrija Zemun je preuzela pokroviteljstvo nad ženskom ekipom, koja od tada nastupa pod imenom “Mladost – TIZ”, ali ostaje i dalje u sastavu matičnog sportskog društva. Kada je TIZ prestao da sponzoriše klub, on je promenio ime u “Mladost – Asprom”, po novom sponzoru.

Najbolji zemunski ženski rukometni klub uspeo je da izbor: plasman u Drugu saveznu ligu, u kojoj je nastupao od 1988/89. do 1995/96. godine, kada je ispao. U tom periodu u klub je stasalo nekoliko odličnih igračica, ali su sve vrlo brzo napuštale klub, stičući afirmaciju u drugim sredinama. Među njima su najbolje bile sestre Jovanović, Jelena (1967) i Branka (1971), obe golmani, od kojih je Branka bila dugogodišnji nezamenljivi član i kapiten državne reprezentacije sa kojom je osvojila srebrnu medalju na svetskom prvenstvu 1989. godine.

– Branko Najhold –