POSLE prvog svetskog rata, postojeće zdravstvene i socijalne ustanove nastavile su rad bez većih promena. Ovo se prvenstveno odnosi na Javnu opštu bolnicu sestara milosrdnica i Uboški dom.
Godine 1924. Javna opšta bolnica razvrstana je u lečilište II reda, i pošto je bila veoma cenjena, tražene su njene zdravstvene usluge.
Iste godine počelo je uređivanje bolničke zgrade i ono je trajalo do 1932. godine.
Zbog povećanog broja korisnika, uprava Bolnice (upravnik dr Ivan Baboselac), nastojala je da se bolnička zgrada proširi.
Tada su dograđeni (1931 ) spratovi na oba krila zgrade. Tako je definitivno formirano pet bolničkih odeljenja: Hirurško (s porodilištem), Interno, Dermatološko, Infektivno i Očno. Odeljenja su imala 400 postelja, u njima je radilo sedam lekara, gradska primalja, nekoliko mladih lekara na praksi, oko četrdeset sestara i pomoćno osoblje. U tom periodu sagrađen je (1928. godine) i Dom kralja Petra I, za uboge i nemoćne, koji je, kao svojevremeno Uboški dom, ostavio pod upravom milosrdnica. Prostorije u novoj zgradi dobili su i Gradski fizikat s Gradskom ambulantom, Školska higijenska stanica i Savetovalište za odojčad i majke. Ambulante su imali i fizikati u oba predgrađa.
Posle pripajanja Zemuna Opštini grada Beograda (1934), povećani su promet i broj žitelja. Radi dobijanja većeg broja bolesničkih postelja redovnice su odlučile da se u neposrednom susedstvu podigne nova zgrada. Tada je građen Dom sestara milosrdnica u Gradskom parku, u koji su se one uselile početkom 1939. godine.
Bolnica je imala oko pet stotina postelja. Osim ovih, postojale su i druge ustanove: Školska poliklinika za srednjoškolsku omladinu (osn. 1929), koja se nalazila u dvorišnoj baraci Zemunske gimnazije, Školska poliklinika za učenike osnovne škole (osn. 1930), Školsko kupatilo u DOŠ „Kraljević Tomislav” (1929) na Jugoslovenskom trgu, Antituberkulozni dispanzer (1923) u Ul. Savskoj, i Ekspozitura Beogradskog okružnog ureda za osiguranje radnika u Zemunu, koja je nastavljala rad predratne Okružne blagajne (1893).
A 1932. godine za potrebe Okružnog ureda na Jugoslovenskom trgu sagrađena je ugaona višespratnica i u njene prostorije, osim modernih ambulanti (lekara i stomatologa), s prostranim čekaonicama, i administracije Ekspoziture, svoje mesto su našli i Podružnica Javne berze rada (1928) i Parno kupatilo (u suturenu), za članove Okružnog ureda i građane.
U zgradi se nalazilo i nekoliko komfornih stanova za izdavanje. Iste godine za gradskog fizika postavljen je dr ‘Vorđe Čučković (Zemun 1953), lekar koji se istakao i kao društveni i sportski radnik i humanist. Ratne godine 1941. zahvalio se na dužnosti i bavio se privatnom praksom. Na zdravstvenim i higijenskim poslovima, osim lekara, radili su i vojni i privatni zdravstveni stručnjaci. Računa se da je ukupno bilo oko 30 lekara, od toga dva-tri vojna i desetak privatnih. Do 1941. i posle toga u gradu je radilo sedam apoteka. Osim tri iz perioda do 1918. godine, otvorene su i apoteke „Kod sv. Nikole” (1921) i„Kod sv. Vendelina” (1935) u Franctalu, apoteka na početku Ul. cara Dušana, kasnije na Trgu Branka Radičevića (osn. 1925 ) i apoteka „Zdravlje” (1932 ) u Ul. kralja Petra (danas apoteka „Fruška gora”). Bile su to uredne prodavnice s malim oficinama, u kojima su građani, naročito s nižim zaradama, ne samo kupovali lekove već i dobijali savete protiv manjih oboljenja i ozleda.
SOCIJALNE USTANOVE I DRUŠTVA GRAĐANA
U međuratnom periodu bilo je nekoliko socijalnih ustanova. Među njima posebni ugled imao je Dom slepih, koji je svoje početke vezivao za ratnu 1917. godinu kad je stručni nastavnik Veljko Ramadanović (+ Beograd 1943) u Bizerti (Tunis) osnovao Prvi zavod za srpske slepe invalide. U proleće 1919. godine štićenici i uprava Zavoda prispeli su u Zemun. Njihovo privremeno boravište bilo je u Spirtinoj kući.
Istovremeno je traženo rešenje za njihov odgovarajući trajni smeštaj. Ubrzo je određena lokacija u Gornjoj varoši i na tom mestu izgrađen je kompleks spratnih i prizemnih zgrada, za stanovanje, radionice, učionice, upravu, itd. Godine 1920. pokroviteljstva se primio kralj Aleksandar I. Zahvaljujući sredstvima države, i prilozima građana, Zavod je prerastao u Dom slepih kralja Aleksandra I, u koji su primana slepa, a do 1928. godine i gluvonema deca, deca invalidi i deca koja su zaostala u razvoju, i to iz svih krajeva zemlje. Štićenici Doma pohađali su osnovnu i zanatsku školu i učili zanate (četkarski, pletarski, opančarski, štrikerski, štamparski, knjigovezački) i ručni rad, koji su im odgovarali.
Godine 1920. osnovana je štamparija „Nova svetlost”, koja je prema raznim sistemima štampala knjige za slepe, prvenstveno za svoje potrebe, i obavljala uobičajene poslove. Početkom 1928. pokrenut je mesečni časopis „Glas nedužnih” i biblioteka „Nova svetlost”, koja je izlazila do 1941. godine. Slepi su imali i Tamburaški zbor (1919), Muzičku školu (klavir i trzački instrumenti), hor, privatnu gimnaziju (1923) za darovite pitomce koji su se pripremali za poziv učitelja i nastavnika muzike za slepe, Esperantski klub „Nova svetlost” (1924), Odsek Sokolskog društva (1929), Kolo trezvene mladeži (1923) i Podmladak Crvenog krsta. Dom slepih u Zemunu sarađivao je s nizom ustanova za slepe u zemlji i inostranstvu, pa je 1930. postao i sedište Udruženja nastavnika škola za defektnu decu u zemlji, a 1937. u njegovim prostorijama je osnovano Udruženje slepih intelektualaca i privrednika Kraljevine Jugoslavije (predsednik Lujo Lovrić) i Sveslovensko udruženje slepih intelektualaca i privrednika. Dom slepih uspešno je radio do 1941. kad je došlo do sloma države i izmena državnih granica. Dana 2. avgusta Dom su morali da napuste štićenici i nastavnici s upravnikom V. Ramadanovićem, koji su svoju zavičajnost vezivali za teritoriju balkanske Srbije. Oni su prešli u Beograd i našli utočište u Domu „Kralj Dečanski”. Ugled je uživao i Dečji dom Društva za zaštitu dece (osn. 19. maja 1919).
Ovo društvo je imalo zadatak da „zbrinjava i zaspitava siročad iz Zemuna i okoline, a osim toga da daje pomoć porodicama koje su preuzele decu na izdržavanje, kao i ratnim udovicama”. Vrlo agilni Izvršni odbor, na čelu s dr Vidosavom Popović, za pomoć se obratio svim ustanovama i građanima. Opština je Društvu podarila školsku ogradu s baštom (Ul. cara Dušana 43) i Dom je iste godine (29. novembar) počeo rad pod rukovodstvom upravnice Irine Grabovački (+ Beograd 1956). Nekoliko godina kasnije, povodom pete godine oslobođenja Zemuna, pokroviteljstva Doma primila se kraljica; tada je on nazvan Dom siročadi kraljice Marije. U periodu do 1941. godine radilo je i više humanih društava koja su osnivali građani raznih zanimanja i zvanja.
Osim već pomenutih — Podružnice Crvenog krsta iz 1886. odnosno Društva Crvenog krsta i Dovrotvorne zadruge Srpkinja iz 1896, koja je radila kao Srp. dovrotvorna ženska zadruga — najpoznatija su: HD „Dovra volja” (1928), koje je svake godine (14. decemvra) odevalo nekoliko desetina, pa i više od sto siromašnih učenika osnovnih škola, vez obzira na veru i nacionalnost; Jevrejsko žensko dobrotvorno društvo (1924), HD „Siroče” (1930), ZHD „Dobrotvor” (1933), Društvo „Milosrđe”, i druga. Bila su to društva humanih ljudi koji su želeli da u tadašnjim uslovima pomognu najsiromašnije, prvenstveno decu.
U ove oblike povremene pomoći može se pomenuti i otvaranje zimskih kuhinja koje su izdavale tople obroke najugroženijim porodicama i nezaposlenim pojedincima.
